Περί νόμων φυσικών ο λόγος - του Μπακρατσά Μενελάου

Ανεβαίνεις αργά - αργά μία σκάλα (για μεγαλύτερη ευκολία φαντάζομαι μιά ανεμόσκαλα) η οποία όμως δεν γνωρίζεις από πού εξαρτάται και πού οδηγεί.

Εύκολη η ανάβαση.

Πού φτάνεις όμως;

Ή σε λάθος προορισμό ή σε πτώση από ψηλά.

Πολύ πολύ σπάνια, αν είσαι πολύ τυχερός, ο άγνωστος αυτός προορισμός, μπορεί κάπου να σε εξυπηρετεί.

Αλλιώς ένα από τα άλλα δύο ενδεχόμενα είναι σίγουρο.

Ο μόνος τρόπος να τα αποφύγεις ;

Να κατέβεις ξανά ένα - ένα όσα σκαλιά ανέβηκες .

Να ξαναστηριχτείς δηλαδή σε κάτι που ήδη το δοκίμασες και δεν το μετάνιωσες.

Σε παλιότερες αξίες.

Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να μετατραπεί η ανάβαση σε ακίνδυνη.

Ταυτόχρονα είναι και ο καλύτερος τρόπος να περιγράψω την έννοια της επανάστασης.

(Για όσους σκεφτούν ότι η κατάβαση της σκάλας είναι οπισθοδρόμηση και όχι επανάσταση ας φανταστούν ότι η θετική εξέλιξη του ανθρώπου επέρχεται δοκιμάζοντας άγνωστες κοντινές ανεμόσκαλες χωρίς όμως να αφήσουμε ούτε στιγμή την σίγουρη).

Μπορεί να φαίνεται εκ πρώτης όψεως οξύμωρο αλλά το να ανεβαίνεις μια τέτοια σκάλα είναι σαν να καταστρέφεις ενώ το να την κατεβαίνεις είναι δημιουργία.

Ανεβαίνοντας καταστρέφεις ότι κάποιοι άλλοι κατέκτησαν με δυσκολία ενώ κατεβαίνοντας δείχνεις τον σωστό δρόμο στους επόμενους. Γι'αυτό και η ανάβαση είναι πιο εύκολη από την κατάβαση.

Αυτοί που μας οδηγούν ,σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο ,στην ανάβαση τέτοιων σκαλοπατιών μάλλον ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν και ποια θα είναι η κατάληξη.

Από την "κρίση" μας εξαρτώνται πλέον πολλά.

Feu ou faux