Τα σκληρά οικονομικά μέτρα που πρόκειται να λάβουν, θα βυθίσουν τις κοινωνικές τάξεις -τη μια μετά την άλλη- σε απόγνωση, που τελικά θα γενικευθεί και θα μας οδηγήσει σε δραματικές κοινωνικές συνθήκες και καταστάσεις.
(...) Παρότι υπήρξα και παραμένω οπαδός της ελληνοτουρκικής φιλίας, εντούτοις πρέπει να πω ότι με φοβίζει αυτή η αιφνίδια σύσφιξη των κυβερνητικών σχέσεων, οι επαφές υπουργών και άλλων παραγόντων, οι επισκέψεις στην Κύπρο και η έλευση του Ερντογάν. Υποψιάζομαι ότι πίσω απ’ αυτά κρύβεται η αμερικανική πολιτική με τα ύποπτα σχέδιά της, που αφορούν στο γεωγραφικό μας χώρο, στην ύπαρξη υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, στο καθεστώς της Κύπρου, στο Αιγαίο, στους βόρειους γείτονές μας και στην αλαζονική στάση της Τουρκίας, με μόνο εμπόδιο την καχυποψία και την εναντίωση του ελληνικού λαού.
Όλοι γύρω μας, ποιος λίγο ποιος πολύ, είναι δεμένοι στο άρμα των ΗΠΑ. Η μόνη παραφωνία εμείς, που από την επιβολή της Χούντας και την απώλεια του 40% της Κύπρου ως τους εναγκαλισμούς με τα Σκόπια και τους υπερεθνικιστές Αλβανούς, δεχόμαστε συνεχώς χτυπήματα δίχως να βάλουμε μυαλό.
Θα έπρεπε λοιπόν να καταργηθούμε ως λαός και αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα. Καλώ τους οικονομολόγους, πολιτικούς, αναλυτές να με διαψεύσουν. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλη λογικοφανής εξήγηση παρά το γεγονός ότι υπήρξε μια διεθνής συνωμοσία, στην οποία συμμετείχαν και οι Ευρωπαίοι φιλοαμερικανοί τύπου Μέρκελ, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα, ο διεθνής αντιδραστικός τύπος, που όλοι μαζί συνωμότησαν για το «μεγάλο κόλπο» της υποβάθμισης ενός ελεύθερου Λαού σε υποτελή. Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να δώσω καμία άλλη εξήγηση. Παραδέχομαι όμως ότι δε διαθέτω ειδικές γνώσεις αλλά μιλώ βασισμένος στον κοινό νου. Ίσως και πολλοί άλλοι να σκέφτονται όπως εγώ κι αυτό ίσως το δούμε στις μέρες που θα ’ρθουν.
Πάντως θα ήθελα να προετοιμάσω την κοινή γνώμη και να τονίσω ότι εάν η ανάλυσή μου είναι ορθή, τότε η οικονομική κρίση (που όπως είπα μας επεβλήθη) δεν είναι παρά μόνο το πρώτο πικρό ποτήρι στο λουκούλλειο γεύμα που θα ακολουθήσει και που αυτή τη φορά θα αφορά ζωτικά και κρίσιμα εθνικά μας θέματα, που δε θα ήθελα ούτε να φανταστώ πού θα μας οδηγήσουν. Μακάρι να έχω άδικο».
Αυτά λοιπόν έλεγα το Φεβρουάριο και τον Απρίλιο του 2010. Και τώρα η ανησυχία μου ακόμα μεγαλώνει. Αν είναι 100, 50, 10 ή ένας Έλληνας που παρ’ όλα τα ψυχικά τραύματα που δέχθηκα, σαν ένα «ευχαριστώ» για τη στάση μου στη Δικτατορία που μας οδήγησε εμένα και την οικογένειά μου σε μια ανείπωτη τραγωδία, θέλω να ξέρει ο λαός μας ότι έκανα τα πάντα με την πολιτική μου δράση, ό,τι μπορούσα να κάνω από τη σκοπιά μου, για να μη φτάσουμε στη σημερινή κατάντια. Όλα αυτά, και πολύ περισσότερα από αυτά, νομίζω ότι ο αναγνώστης αυτού του βιβλίου τα είδε ήδη στις σελίδες του. Πιστεύω ότι σπάνια κάποιος να μίλησε τόσο πυκνά, καθαρά, αναλυτικά, κατανοητά κάθε φορά που έβλεπε το λαό να οδηγείται ομαδικά προς την α΄ ή τη β΄ κατεύθυνση, η οποία θα κατέληγε με μαθηματική ακρίβεια κάποτε στο σημερινό σημείο. Αυτό που ο Χρόνης Μίσσιος το αποκάλεσε Νέα Κατοχή. Που η διαφορά της από τη Γερμανική-Ναζιστική είναι ότι τώρα πια ο ίδιος ο λαός έβαλε τη θηλιά της κρεμάλας στο λαιμό του.
Όμως γιατί τάχα να έχω καταλάβει από πολύ νωρίς -και ίσως και μια χούφτα άλλοι- ότι με τις πολιτικές των κομμάτων από το 1974 έως σήμερα οδηγούμαστε σταθερά προς το βάραθρο; Η απάντηση είναι πολύ απλή: Γιατί ήθελα, ήξερα και τολμούσα από την εφηβεία μου να θέτω πάντοτε την Πατρίδα μου και τον Ελληνικό Λαό πάνω από πρόσωπα, κόμματα, ιδεολογίες και φανατισμούς. Πίστευα στο Ελληνικό Έθνος. Ήμουν τόσο περήφανος και πλήρης από την ψυχική και πνευματική ταύτισή μου με την έννοια «Ελλάδα», έτσι που θεωρούσα οτιδήποτε άλλο ως ανάξιο να συγκριθεί μαζί της. Εξάλλου αυτή μου η ταύτιση υπήρξε η ρίζα από την οποία ξεκίνησε και στη συνέχεια στηρίχθηκε το πνευματικό μου έργο, η μουσική μου, τα ποιήματά που έγραψα, όλη μου η δράση. Και παράλληλα εμπεδώθηκε η στάση ζωής, η ηθική μου, η ιδεολογία μου, τα πιστεύω μου, οι επιλογές μου και η αγωνία μου. Αν θεωρήσουμε αυτήν την έννοια «Ελλάδα» ως Αρμονία, όλα τα αντίθετα έπαιρναν και παίρνουν για μένα τη μορφή και το περιεχόμενο του Χάους. Και νομίζω ότι η μεγάλη πείρα που απέκτησα από έφηβος καθώς φρόντιζα να βρίσκομαι παντού και πάντοτε στο μάτι του κυκλώνα, με εφοδίασε με την ικανότητα να ξεχωρίζω την Αρμονία από το Χάος, όποια μορφή και αν έπαιρναν.
Άλλοτε υπήρξα άνθρωπος της δράσης, προσπαθώντας τις ιδέες μου να τις κάνω πράξεις. Σήμερα, στην ηλικία που βρίσκομαι, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, γι’αυτό περιορίζομαι να αναπτύσσω σκέψεις και αρχές που από τη μία μεριά επιχειρούν να φτάσουν στις αρχέγονες ρίζες του φαινομένου της ζωής, ενώ από την άλλη προσπαθούν να αναλύσουν τα σύγχρονα φαινόμενα που σχετίζονται με τη μοίρα του ανθρώπου και να ανακαλύψουν τα βασικά αίτια της γενικευμένης κακοδαιμονίας σε όλα τα επίπεδα των σχέσεων του σύγχρονου ανθρώπου και να προτείνω θεωρητικές λύσεις, που όμως χρήζουν περαιτέρω επεξεργασίας, ώστε να γίνουν εφαρμόσιμες, πράγμα που δυστυχώς ξεπερνά τις δυνάμεις μου. Ίσως κάποτε κάποιοι να προσπαθήσουν και να συνεχίσουν από το σημείο στο οποίο σταματούν οι δικές μου δυνατότητες.
Μίκης Θεοδωράκης
Αθήνα
25.08.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου