TO ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΜΕ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ

Αναδημοσιεύουμε ανάρτηση από τα κοινωνικά δίκτυα μιας πραγματικής Ελληνίδας από το Κιλκίς.Από την ανάγνωση αντιλαμβάνεσαι την πραγματική κατάσταση και παράλληλα διαπιστώνεις την κρατική υποκρισία και ανυπαρξία.

Anna-Maria Panagiotidou
από το Κιλκίς, από ανθρώπους που πάμε επί μήνες καθημερινά στην Ειδομένη και ταϊζουμε ΕΜΕΙΣ τους ανθρώπους, καλό θα ήταν να σας μεταφέρουμε μερικές πληροφορίες:

α) μέχρι την εμφάνιση των ευρωβουλευτών και των καναλιών την προηγούμενη εβδομάδα, ΚΑΝΕΝΑΣ θεσμικός τοπικός δεν ασχολήθηκε με τους πρόσφυγες. 

Και όχι μόνο αυτό: "πόρτα" τρώγαμε όταν τους ζητούσαμε επί μήνες να βάλουν κάδους σκουπιδιών. 

Μάλιστα μερικές φορές κουβαλήσαμε σακούλες σκουπιδιών και ζητήσαμε τους πρόσφυγες να μαζέψουν μαζί μας σκουπίδια. 

Αυτές οι σακούλες παρέμειναν εκεί.

β) Καλό θα ήταν επίσης να γνωρίζετε ότι όσοι βοηθάμε μαγειρεύουμε σπίτια μας, ζητάμε το ίδιο από τις μανάδες και τις γιαγιάδες μας, έχουμε κάνει τα σπίτια μας αποθήκες για την ξηρά τροφή που φέρνει ο κόσμος βλέπωντας τη λίστα αναγκών που αναρτάμε στη σελίδά μας στο FB, βάζουμε όλο το καλοκαίρι τα παιδιά μας να κάνουν σακουλίτσες με είδη πρώτης ανάγκης σε μανάδες και μωρά. Δεν είμαστε τίποτε παρά άνθρωποι που δε μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι γνωρίζοντας ότι μισή ώρα από το σπίτι μας άλλοι άνθρωποι με παιδιά δεν έχουν νερό να πιουν.

γ) τουαλέτες τοποθέτησαν οι γιατροί χωρίς σύνορα.

δ) όποιες θεσμικές επμβάσεις έγιναν μετά την έλευση των καναλιών κ ευρωβουλευτών,

ε) οι άνθρωποι της Υπατης ΑΡμοστίας του ΟΗΕ μας λένε πως αν δεν ήμασταν εμείς ...

ζ) ΚΑΝΕΝΑ αντίσκηνο δεν έχει στηθεί επί τόπου - μα ΚΑΝΕΝΑ - εμείς κάνουμε σκέψεις να πάμε τα δικά μας, εμείς κουβαλάμε ρούχα, παπούτσι και κουβερτάκια.

Δυστυχώς το μικρόφωνο δίνεται όταν δίνεται στους θεσμικούς και αυτοί φαντασιώνονται με προσωπική δουλειά του κοσμάκη. Δε μας ενδιαφέρει κανένα μετάλλιο.

Μας ενδιαφέρει (έστω και από μή πολιτικάντικους λόγους) να ανακουφίζονται αυτοί οι άνθρωποι.

Για αυτό και κρατάμε το στόμα κλειστό.

Όμως κάποιες φορές η αγανάκτηση χτυπάει κόκκινο.

Αυτό έπαθα μόλις και για αυτό γράφω ως άτομο την προσωπική μου θέση.

Μπορείτε να διασταυρώσετε όλα τα παραπάνω επί τόπου, ρωτώντας τα παιδιά του ΟΗΕ και ρωτώντας τους αστυνομικούς που μόνο εμάς βλέπουν μέρα νύχτα εκεί